Eind vorig jaar sloot ik af met de blog dat het gesprek met de verzekeringsarts er aan zat te komen en dat ik daar toch wel gespannen voor was.
Inmiddels is het gesprek geweest. Een erg prettig gesprek, met een man die begrip had voor de situatie en verder keek dan alleen maar de jonge dame die duizelig was. Hij had serieus in de gaten wat voor impact mijn beschadigde evenwichtsorganen hebben op mijn dagelijks leven en daarbij dus ook het dagelijks leven van mijn gezin. In details ga ik hier verder niet treden, dus dat het een fijn gesprek (voor zover zo’n soort gesprek fijn is natuurlijk) moet je maar van me aannemen.
De uitslag hebben we inmiddels ook alweer binnen en deze brief stond dat ik volledig afgekeurd zou worden. Wederom een heel dubbel gevoel. De druk van het MOETEN werken is er af en zorgt voor veel rust, anderzijds…ik ben 37 en had nog veel dromen mbt tot werk. Dromen die een andere invulling moeten krijgen, waar ik de tijd voor zal nemen en daarnaast ontspanning zoeken, in voor mij, het spirituele en creatieve.
De afronding op mijn werk gaat nu dus ook officieel beginnen, waarbij het eerste gesprek al is geweest en er waarschijnlijk nog meer zullen volgen tot het echte moment daar is.. het officiele ontslag. En wat daarna komt? Wie zal het zeggen…de tijd zal het leren
